رفعت عباس دا ناول لون دا جیون گھر۔۔۔ نذیر لغاری

رفعت عباس دا اے ناول ویلھے، وسیب تے وسوں دی کُکھ اتے چیتے وچ سینکڑاں صدیاں دے بے حساب جمار گزار تے جمیئے۔ اے کتاب ہزاراں داستاناں تے خاباں دے پُر پیچ راہواں تے پیر پیادی یا گڑگاڈے تے پندھ کریندی، منزلاں مریندی، بہوں وڈے لانگھے لنگھدی، راخس زمانیاں تے کرداراں دے سامنھے جھمر لچھی کھیڈدی اتھاں آن اپڑیءِ۔ لونکا دا ونجیجن اتے ہزاراں سالاں تائیں نت نویں ذوق نال اونکوں گولن غیر زمانی تے غیر مکانی ناٹکءِ، جیرھا ایں کتاب دے آونجن دے پچھوں وی کھڈیندا پئے۔

ایں ناول کوں پڑھن سانگے اوندے نال اِکلاس نال ، پریم نال، پریت نال الاونا پئوسی۔جے تساں آپنی سنجان کرائیں بنا ایں ناول کوں ہتھ لایا تاں اے تہاڈا سونہاں نہ تھیسی۔ سونہہ گنڈھیئیں بنا تساں اینکوں ہتھ نوھے لا سگدے۔اینکوں پڑھن سانگے تہاکوں لونکا دی گول دا حصہ بننا پئوسی۔

تہاکوں سارنگ نال سونہہ بناونی پئوسی، اوندے نال رل تے ناٹک گھردی چھت دیاں پئوڑیاں چڑھ تے ناٹک گھردے متھے تے بھیڈ جیڈا ڈیوا بالنا پئوسی۔ناول پڑھن توں پیلھے تہاکوں خابیں دی ونت دی بھوم گھننی پئوسی۔

تہاکوں چھڑا سارنگ، نسرا، رتڑی، ورشا، سگرایا، شوبھا، دھارا، سادھا جوگی نال سونہہ رونہہ نئیں بناونی، انھاں نال سنگت بناونیءِ۔ انھاں نال ورتاوا ورتنے، انھاں کنوں لون تے شیشے نال ہرن تے ہاتھی کوں ٹھہاون وی سکھنے۔

تساں ورشا نال رل تے ہک ہزار سال تائیں لونکا کوں گولنے اتے اوندے نہ ملن تے ہاں ہٹ نئیں تھیونا۔کیوں جو ہاں ہٹ تھیون لونی دی ریت نئیں۔تساں گڑگاڈے تے چندر داپندھ کرنے اتے اتھاں آبادلونی واسیاں نال الاونے اتے چندرجائے دے پیو ماء نال گالھیں کرنین۔ تساں راجستھان، سندھ اتے پرے پرے دے پندھ وی کرنن۔تساں سکندرمقدونی کنوں گھن ابن قاسم دیاں چڑھتاں ڈیکھنین اتے انھاں نال لیکھا وی کرنے۔

تساکوں ہمیش دے شرناہ تے ملاپ دے دول تے آپنا ناچ وی ڈکھالنے۔تساں کاتھی دے نال رہنے، اوندی پریتانی نال سونہہ بناونی ءِ کیوں جو او ہن لونی کیلنڈر دا بارھواں مہینہ بن گئیءِ۔کاتھی کتھا کوں جن تے گھن ونجے تساں چھڑا اوندے اتے نگاہ رکھنیءِ، الاونا کجھ وی کائینی۔

کاتھی کوں مُکان ڈیون وی یاد رکھاھے، اوندے نال ارمان سانگے تاں لونی دا سارا منہہ مہاندرا ملتان آیا ودے۔تساں کپٹن اولیور رابرٹس اتے لیفٹیننٹ جیمزکیلے نال میل کرنے، او ہک نویں بھڑاند کریندے پئن، میں اینکوں یُدھ نہ آکھساں۔ تساں جے ناول کوں ہتھ لیندے پیو تاں آپنا خاب نہ ترٹن ڈیواھے، اے نہ تھیوے جو خاب ترٹے تاں تساں پتھر دے تھئے کھڑے ہووو

ہک ڈو گالھیں یاد رکھاھے جو موت بہوں کوجھی ہئی اتے دھرم اینکوں بہوں ساری وعدیاں نال پیش کریندا ہا۔ انھاں گوٹھاں دے بانبھن اہدے ہن جو او ول ول جمدن ول ول آندن، پراو مرویندے ہن۔ہک کالھ بی، او مانھو ہووے، بھوئیں ہووے، سمندر ہووے، سبھ لون دا جیون گھر ہن۔