عابد بلال
۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔
تونسہ شریف دے مضافاتی قصبہ سوکڑ ءچ، صاحب داد خاں ملغانی دے گھر 1938 ءچ پتراویں بال دا جنم تھیاء. جیندا ناں محمد اقبال رکھیا گیا
محمد اقبال شعوری طور ت ادبی دنیا ءچ قدم رکھیا تاں انھیں اپنا ناں اقبال سوکڑی رکھیا
اقبال سوکڑی صاحب دا پہلا مجموعہ 1973 ءچ "ہنجوں دے ہار” ناں نال پبلش تھیاء تاں اے سرائیکی ادب ءچ بہوں وڈا ودھارا ہا جیندی روشنی 2021 ءچ وی مدھم نئ تھئ۔ اے نوواردانِ ادب کیتے بےبہا خزانہ ہے جتھو بہوں کجھ سکھیاء ونج سگدے
اگر اقبال سوکڑی صاحب کوں ادبی ضوریز آکھیا ونجے تاں غلط نہ ہوسی۔ "ہنجوں دے ہار” دے بعد تاں کتابیں دا سلسلہ شروع تھیاء
"ڈکھ دی جنج، کالے روہ چٹی برف، ورقا ورقا زخمی، لیرولیر پچھاواں، اٹھواں آسمان، بےانت، زمین جاگدی اے”.
جنھیں ہر صنفِ سخن ءچ طبع آزمائی کیتی لیکن انھیں دی سنجاݨ دے طور ت غزل ہی ہے، جیھری اُنھیں کوں اُنھیں دے ہم عَصّر شُعراء کنوں ممتاز کریندی ہے.
جیھرے ویھلے مکمل گُھپ اندھارا ہا تاں سوکڑی صاحب اپنے حصے دا ڈیوا بالیے تاں اونھ ویھلے مکمل اور بھرپور شعر کہیں غنیمت کنو گھٹ کائینا ہئ. ءج وی اگر اُوں لیول دا شعر کتھائیں مل ونجے تاں وی میں غنیمت سمجھداں. ایجھیں شعر آکھنڑ کیتے بہوں وڈی ریاضت دی ضرورت ہے ت سوکڑی صاحب ریاضت دے اُنھ مقام ت موجود ہَن یا ول آکھ سگدے ہیں شاعری دی دیوی شاعر ت مکمل مہربان ہئی
سوچ دے رانجھے ڈٹھی کاغذ تیں لفظیں دی مہاگ
ہر غزل کوں ذہن دے بیلے دی ہیر آکھی گیا
لون دے پتلے پتنگ چولے کوں ہے سِک سیپ دی
ہتھ سلامت ہن مگر، دھاگہ تیں سوئی باقی نئیں۔
زندگی دی بھیک منگݨی پئے گئ
اے دری دوزخ دی. لنگھݨی پئے گئ
وت کوئی منکر ہے رب دی ذات دا
وت غزل کعبے تیں ٹنگݨی پئے گئ
جیندیاں کرناں میڈے ہاں تیں کاتیاں لگن
ایجھیں سجھ کوں چودھارو چواتیاں لگن
سارے سُر تیڈی آواز دے منتظر
ساریاں پیلاں تیڈے پیر پاتیاں لگن
تُوں دِھرتا کر کھڑا رہ ونج گلی وچ
کوئی ویکھا کوئی باری الیسی
زندگی پانڑیں دا بُک نئیں چھݨ ونجے انگلیں وچوں
زندگی اوکھا سفر ہے کہیں نہ کہیں دا یار تھی
توں نال نہ ہاویں تاں خدا یاد ہا اکثر
جے میل تیڈا تھئے تاں خدا گال کھڑے ہیں
ڈُکھیں دردیں دیاں کئ ٹولیاں ڈتیاں کر
میکوں سانول دعائیں تھولیاں ڈتیاں کر
میڈی دھرتی میں نندرایا ودا ہاں
میڈی امڑی میکوں لولیاں ڈتیاں کر
جڈاں بیڑی تیں نکلوں سیر کیتے
وڈیاں لہراں وڈیاں چھولیاں ڈتیاں کر
پکھیں کوں مار کے قاتل سڈیسیں
پکھیں کوں پیار دیاں بولیاں ڈتیاں کر
تیکوں آکھیا تاں ہَم، اے دل تیڈے
بیا کیا انتقال کر ڈیوواں
تیکوں پیہلوں چݨݨ دا بہوں شوق اے
سارے وݨ جال جال کر ڈیوواں
کہڑا کوئ تیر ماریی جے نوی ڈٹھا ولا میڈو،
ایں دنیا تے ہزاریں دو ہزاریں نئیں ولا ڈٹھا.
نبھا گئے زندگی اقبال اہدن بت پرستی وچ،
اوجھاں کافر اجاں تائیں دین داریں نئیں ولا ڈٹھا.
لوک خوش تھیندن سجݨ ساوݨ دے منظر ڈیکھ کے.
توں نہ رو ترمدی میڈیں پلکیں دی جھالر ڈیکھ کے.
جھݨ پئے ہن ذہن دے اوڈھی کچاوے توں خیال،
أرزوئیں دا حسیں گنگ دام لشکر ڈیکھ کے.
پہلی دھو وٹ تے گیا اودھڑ تیڈے چولے داسیپ،
کچے دھاگے تے کریں اعتبار دلبر ڈیکھ کے.
ڈھہہ گیا ہے تیز بارش وچ میڈا کچا مکان ،
لوک خوش ہن ایں دفعہ فصلیں کوں بہتر ڈیکھ کے.
میں تیکوں پہلے نہ آکھیا ہا میڈا گھر توں نہ ڈیکھ،
توں میڈے گھر وت نہ ول آسیں میڈا گھر ڈیکھ کے۔
برف رت ءچ یار لوکیں دے پسینے ڈیکھ کے،
سرد موسم دی ٹھڈی سیکر ہوا منگݨی پئ.
ڈیکھ کے ترٹدا اکھیں دے نال رشتہ ہنج دا،
کئ دفعہ خود اپنے رووݨ دی دعا منگݨی پئ.
یہ بھی پڑھیے:
احسان اعوان دیاں لکھتاں پڑھو
یہ بھی پڑھیے
سرائیکی، ہندی اتیں پنجابی۔۔۔امجد نذیر
تانگھ|| ذلفی
نام ور سرائیکی شاعر مشتاق سبقت انتقال کر گئے