ٻیلاݨی دو پریم پتر|| ذلفی

میڈی دلڑی۔

امید ھے تیڈی زندگی اچ چس رس دی بہار ہوسی تے توں پہلے وانگوں چمبیلی دے پُھل آلی کار نرم و نازک ، کومل تے چِٹی کھیر ہوسیں پائی۔ جیویں تیکوں پہلے ہتھ لائیں ٹِکا لڳدا ہا ہُݨ وی اویں تیڈی سُندرتا برقرار ہوسی پائی۔

کافی ڈیہنہ تھی گئین تیڈی کوئی چٹھی نئیں آئی تے میں وی ڈھیر مُد کولو ایں بھالے اچ ہامیں جو تُساں میڈے پہلے محبت نامیں دے جواب اچ کوئی ولدا ڈیسو پر تُساں لڳدے میکوں بُھل ہی ڳئے ہاؤ۔ ویسے وی سوھݨیں لوکیں دی اے عادت ٻہوں پُراݨی ھے جو او اپݨے چاہوݨ آلیں کوں نظر انداز کر کے اپݨی ہووݨی دا آنند گھندن۔

ہُݨ تے تیڈی پڑھائی وی مکمل تھی ڳئی ہوسی ول وی تُساں کوئی رابطہ شابطہ نئیں چا کیتا۔ خیر ڳالھ اے ھے جو میں بس تیڈی یاد اچ گُم سُم راہنداں، کہیں کم اچ دل نئیں لڳدا، کوشد وی بہوں کیتی ھے جو اپݨی زندگی دے مسائل تیں دھیان ڈیواں پر تیڈی تانگھ اینجھی ظالم ھے جو میکوں کہیں کم کار دا نسی چھوڑیا۔ تیکوں یاد تاں ہوسی جڈاں اساں ہیک سال ڈو مہینے پنج ڈیہنہ پہلے ملیے ہاسے تاں تیڈے او ناز نخرے اج تک میڈے دماغ اچ کہیں فلم آلی کار چلدے کھڑن۔ تیڈے چہرے دی جوانی آلی او سُرخی، تیڈے اکھیں دی شرارت، تیڈے وجود دے لچکیلے شاؤنسٹ قسم دے زاویے، تیڈے ہتھیں تیں لڳی میندی، تیڈے والیں دی ڳُت، تیڈیاں قلم آلی کار پتلیاں اُنڳلیاں، تیڈے پیریں دا چِٹا رنگ، تیڈی پائل دے مدھر سُر، میڈے وجود اچ کویلیاں بھڃاوݨ آلی تیڈی کھل، تیڈے رتے بھاہ تھوڈ تے کہیں ماہر کُمبہار دی بݨی صراحی دی ڳچی آلی کار لمبی گردن پکاسو دی پینٹنگ آلی کار میڈی روح اچ وس ڳئی ھے۔

میں اڃ وی اُنہاں دلگیر پوتر لمحیں کوں یاد کر کے ٹھڈے ساہ بھرینداں تے میڈا دماغ تیڈی امیجینیشن اچ اپݨے آپ کوں غرق کر ڈیندے۔ توں ڈس میں کیا کراں کڈیں ونجاں؟؟ میڈی تاں زندگی دا محور تے کھٹیا وٹیا تیڈی ذات نال ڳنڈھیل ھے ۔ توں تاں میڈے خواب، خیال، بھالا، خواہش، اظہار، چس رس دا کلھا تے واحد سہارا ہیویں جیندے مُتوں میں کہیں لیکھے دا نمہیں راہندا۔ جندڑی اجکل ساڈے پاسے چیتر دا موسم ھے، وݨ ، پکھی، زمین تے ہوا سارے مست ہن، ہر پاسے چہل پہل ھے، رونقاں ہن، بہاراں ہن ، لوکی خوش ہن پر اساں تاں تیڈی تانگھ دے ہاڑ اچ سڑدے پائے ہیں۔

کل میڈی اماں میڈے کولو ٻیٹھی رہ گئی ھے تے آہدی ھے میڈا بچڑا توں اتنا پریشان کیوں ہیویں، اپݨے اُتیں دھیان ڈے، ٻہوں سمجھیندی رہ ڳئی ھے ما جو تھائی۔ ول سمجھا سمجھا کے جیرلھے تھک پائی ھے میکوں آکھس میں تیڈے واسطے کنوار ڳولی کھڑی ہاں ہُݨ تیڈی شادی کریندی ہاں کوئی گھر اچ جُھمر تاڑی لڳسی تاں اساں وی خوش تھی پوسوں تے میڈی نوہوں آسی تاں گھر اچ رونق لڳ ویسی۔ پتہ ھے میں اماں کوں کیا آکھئے ۔۔۔۔میں آکھئے اماں میں شادی نئیں کریندا۔ ول اماں نراض تھی کے رُس ڳئی ھے، میڈی دلبری توں میکوں ڈس تیڈے مُتوں میں ٻیا کہیں نال خوش کیویں رہ سڳداں؟

میں تاں تیڈے مُتوں بالکل ادھ ادھورا بلکہ ادھ مویا ہاں۔

میں اپݨے خواب اپݨے ہتھ نال کیویں تروڑ سگداں؟

توں اپݨا حال ڈے اجکل کیا تھیندا پائے، تیڈی اماں تیڈے بارے کیا سوچیا ہویا ھے؟ کوئی خیر دی خبر سُݨا اساں ڈاڈھے مونجھے تے تانگھی ہیں۔ تیکوں ہیک بائی گالھ ڈساں پچھلی رات چوڈھی دا چندر جوبن تے ہا تے رات دے بارہاں وج گئے ہن، سارے گھر آلے آرام دی نندر سُتے پائے ہن تے میں اپݨے گھر دی چھت تیں اوں جاہ تیں ونج بیٹھاں جتھاں آخری واری اساں ملیے ہاسے۔ ہا او وی کیا رات ہائی، تیڈے ہتھ اچ میڈا ہتھ ہائی اساں چندر دیوتا نال وعدہ کیتا ہائی جو اساں ہیک ڈوجھے کولو کڈاہیں جُدا نہ تھیسوں۔۔!!! تئیں چندر دو جڈاں منہ کر کے ڈٹھا ہا تاں چندر دی چاندی آلی کار چٹی چاندݨی تیڈے چہرے تیں پائی ہائی تاں میں دھاڑ واؤ کر کے تیکوں اپݨے ہاں نال لا گھدا ہا تے تئیں میکوں گُھٹ کے ڳلکڑی چا پاتی ہائی۔ میں تیڈے والیں دیاں لٹاں سمبھلیندا رہ ڳیا ہامیں ۔ ساکوں ایویں لگدا ہا جیویں اساں زیرو گریوٹی اچ لگے گئے ہووں، اپݨے وجود دے بھات کولوں مُکُت تھیووݨ دا او تجربہ کتنا کمال ہائی۔ کتنی دیر تک اساں ایں حالت اچ کھڑے رہ گئے ہاسے ول تئیں میڈے ہتھ کوں پکڑ کے اپݨی چیل تیں رکھیا تے میکوں سُدھ پائی جو اساں زندہ ہیں۔ ول ٹھڈی ہوا دا احساس تھیا زندگی دی گہرائی دی سُدھ پائی، احساسات دے سمندر دے جوار بھاٹا اچ اساں واھے گئے تاں ول ساکوں دنیا دا ہوش آیا جو اپݨے اپݨے گھر واپس وی ونڃڑے۔