ہیک کچی حویلی حے اوندی پچادھی کندھ نال سدھی لائین اچ چار کچے کوٹھے بݨے کھڑن چیتر مہینہ حے تے ایویں ہوا اچ ہلکی ہلکی خُنکی حے تے سجھ چنڳی تراویں سیاݨا تھیا کھڑے۔
گھر تے محلے دیاں ڈاہ ٻارہ تریمتیں اپݨے اپݨے گھراں دے کم کار کر کے ٻیر دی چھاں تیں کچہری ٻدھی بیٹھن۔
اڑی تیڈا پائے تیڈے نال الویندا کیوں نئیں؟ میراں ثمیہ کولو پُچھے
ثمیہ: الویندا تاں حے ٻس الویندا اوں ویلھے حے جیرلھے دل آکھس۔۔
میراں: وت وی الویندا تاں حے!!!میڈا تاں کُٹیندا وی حے۔۔
ثمیہ: اڑی میڈا دل وی ڈاڈھا آھدے جو میڈا پائے میکوں کُٹے ہا۔۔۔
میراں: کیوں؟؟
ثمیہ: کُٹ گھنے ہا پر الواوے تاں روح نال ہا۔
میراں: جڈاں کُٹ کھاسیں ول پتا لڳسی۔۔
ثمیہ: اڑی میں ڈو چار واری چاٹاں جھلیاں وی ہن میکوں تاں ڈاڈھا سکون ملے۔۔
میراں: ہا تیڈا پائے سوھݨا تاں حے تیکوں بھاندا وی حے میڈا تاں مویا ایویں اڑیل جیہاں حے تے ۔۔۔۔۔
ثمیہ: تے کیا؟ ڳالھ کوں چٻ تے ناں۔۔
میراں: ٻس کجھ ڳالہیں ڈسݨ دیاں نئیں پوندیاں اونھاں کوں اپݨے اندرو دفن کرݨا پوندے
ثمیہ: ایویں اُڈدی اُڈدی ڳالھ ساڈے کنیں سُݨی تاں حے جو تیڈا گھر آلا کہیں کم دا نئیں۔۔
میراں: ٹھڈا ساہ بھر کے آکھے اڑی تیکوں کیویں پتا لڳے؟؟
ثمیہ: جیرلھے گُھلدی حے تاں وت سب کوں لڳدی تاں حے۔۔
مرو کیہاں مِݨ مِݨ لائی بیٹھاں ہاؤ فیظاں بور تھی کے اپݨی انٹری پا ڈتی
میراں: کُجھ نئیں اڑی ٻس ایویں کوئی ساڈیاں آپت دیاں ڳالہیں ہن۔۔
فیظاں: پتہ ہیوے سجاں تے نسیم آپت اچ رلداں پئین ۔۔
ثمیہ: ہا سُݨا اساں وی حے ۔۔
فیظاں: ہا سجاں آھدی حے میڈا پُتر پڑھدا پائے او ہیک ڈو سال تئیں پڑھ ویسی ول میں تیڈی دھی کوں اپݨی نونھ بݨا گھنساں۔
ثمیہ: اوندا چھوہر منیسی؟
فیظاں: ہا کیوں نہ منیسی جتھاں پیو ما آکھسن ظاہر حے رشتہ تاں اوتھائیں تھیسی۔۔۔
ثمیہ: چھوہر تاں ان پڑھ حے تے اوندی عمراں وی اتنا کائینی بس تیرہ چوڈا سال دی مسیں ہوسی۔۔
فیظاں: پندرہ سولاں سال دی عمراں اچ دھیریں دی شادی کر چھوڑو تاں چنڳاں حے نہ تاں۔۔
ثمیہ: نہ تاں او بُڈھڑاں تھی ویندن۔۔؟؟
ساریاں تریمتیں ہیک ڈوجھے دو ڈیکھ کے کھل پیاں۔۔
فیظاں: ہا بُڈھڑیا وی تھی ویندن تے بیاں وی بہوں ساریاں ڳالہیں ہوندن ۔۔
ثمیہ: سجاں دا پُتر پھوتی بہوں حے دیہات اچ پینٹ شرٹ پاتی ودا راہندے او نسیم دی ان پڑھ دھی نال کیویں راہسی۔۔ساڈے جوان ہن وی ان پڑھ اے جیویں ساڈے نال سلوک کریندن ۔۔۔اللہ معافی۔۔ساکوں تاں گڈھیں سمجھیندن۔۔
فیظاں: مریں آوتری او چھوہر پڑھا لکھا حے او ساڈیں جوانیں آلی کار نہ ہوسی ۔۔او کجھ شعور پکڑ ڳیا ہوسی۔۔
ثمیہ: اے پڑھے لکھے وڈے ڳنڈھ کپ ہوندن انہیں دا تیکوں پتا نئیں انہیں دی ساڈے جہیں تریمتیں تیں تک نئیں پوندی اے شہر آلیاں ڳولیندن جیرھیاں انہیں آلی کار پھوتی ہوون۔۔
فیظاں: تریمت تکڑی ہووے تاں جوان ہل نئیں سڳدا۔۔
وت ساریں زور دا ٹھکارا مارے۔۔
جاری حے۔۔۔۔
About The Author
اے وی پڑھو
اشولال: دل سے نکل کر دلوں میں بسنے کا ملکہ رکھنے والی شاعری کے خالق
ملتان کا بازارِ حسن: ایک بھولا بسرا منظر نامہ||سجاد جہانیہ
اسلم انصاری :ہک ہمہ دان عالم تے شاعر||رانا محبوب اختر