حکایت: رِگ ویدوں باہر۔۔۔رفعت عباس

جواری گوٹھ وچ کریانے دی ہَٹی ہک پاتی ‘ شہروں اوہ سامان چاوے ادھار وچ ویچے پر ہَٹی اوندی پَھل پئی ‘ آڈت اوہ چُھٹی کرے جوا کھیڈے ‘ اوہ ہَرے بھانویں جیتے بخت اونکوں لگ گیا ‘ اوں ذال کوں وی رِگ ویدوں سڈوا اپنڑے کول گِھدا تے چنگا ویلا گزریا

رَتڑی ہک شاعر نال پَرنیجی ‘ شاعر ہک پُرانڑے شہر وچوں مشہور پیا تھیندا ہا ‘ اوں رتڑی دیاں حکایتاں لکھیاں ‘ ہک جنگل دی حکایت وچ اوہ ڈوہیں دھمی تئیں جاگے دریا تانڑیں پجے تے بیڑی وچ واپس آئے ‘ اوں رتڑی کیتے شیشہ کنگھی تے سُرخی گِھدی ‘ اوں رَتڑی کیتے مُندریاں کپڑے تے کئی رنگیاں گُرگابیاں گِھدیاں ‘ رِگ ویدوں مُنشی رتڑی کوں چٹھی لکھی "بہوں مُد تھی گئی ہے تو رگ وید ول آ” "رتڑی ولدا لکھیا” میں شاعر نال خوش پئی وسدی ہاں رِگ وید وی خوش وسے”

اِندر وی چار ڈہاڑے گوٹھ اندر گُھمیا تے ولدا "رِگ وید” وَل گیا

……………………………………………………….

رِگ وید: سندھ وادی وچ لکھیل پہلی کتاب

جواری: رِگ وید دا کردار

رَتڑی: رِگ وید وچ رات دی دیوی

اِندر: رِگ وید دا ہک وڈا دیوتا

(کُنجیاں دا گُچھا)