شاعری، ڄاݨ وندی تے سچ ۔۔۔۔۔ میلان کنڈیرا دی ویورت وچوں||مشتاق گاڈی

"شاعری وچ ہر آکھی ڳالھ سچ ڄاپدی ہے۔ کل ہک شاعر آہدے: ” جیوݨ ہنجوں وانگ اَڄایا ہے،” اڄ او آہدے: ” جیوݨ کہیں خوشی نال بھرپور ٹھکارا ہے،” تے او ݙونہیں ویلھے سچا ڄاپسی۔ اڄ او آہدے: ” ہر شے دا ہک انت ہے تے اوں چھیکڑ وچ چپ دی راہ گھنݨی ہے۔” کل کوں شاعر آکھسی: ” کہیں شے دا کوئی اَنت نئیں تے ہر شے ہمیشاں نال ہے،” شاعر کوں کہیں شے کوں ثابت کرݨ دی کوئی لوڑھ نئیں ہوندی۔ اوندی آکھی ڳالھ دا ثبوت چھڑا اوندے سِکیں سَدھریں تے بھاونائیں وَسدے ۔

نغمگیت دا کمال تجربے کنیں وانجا ہووݨ دا کمال ہوندے۔ شاعر کوں توڑے جو دنیا دی کوئی ڄاݨ نہ ہووے پر اوندے مونہہ کنیں نکلݨ آلے شبد اینجھی تیند بݨیدن جو او ہیرے وانگ نشابر ڄاپدن۔ توڑے جو شاعر ڄاݨ وند نہ ہووے پر اوندیاں لائناں اینجھی پیغمبرانہ الائت لڳدی ہے جیندے نال او آپ ششدر تھی ویندے۔”

“Poetry is a domain in which all assertions become true. Yesterday the poet said: "Life is as useless as tears,” today he says: "Life is as joyous as laughter,” and he is right both times. Today he says: "Everything ends and gives way to silence,” and tomorrow he will say: "Nothing ends and everything eternally resounds,” and both are true. The poet has no need to prove anything; the only proof lies in the intensity of his emotion.

The genius of lyricism is the genius of inexperience. The poet knows little about the world, but the words that burst forth from him form beautiful patterns that are as definitive as crystal; the poet is immature, yet his verse has the finality of a prophecy by which he himself is dumbfounded.”

Excerpt From: Milan Kundera. “Life Is Elsewhere”. .