گُھٹن۔۔۔|| ذلفی

ہیک کچی حویلی حے اوندی پچادھی کندھ نال سدھی لائین اچ چار کچے کوٹھے بݨے کھڑن چیتر مہینہ حے تے ایویں ہوا اچ ہلکی ہلکی خُنکی حے تے سجھ چنڳی تراویں سیاݨا تھیا کھڑے۔

گھر تے محلے دیاں ڈاہ ٻارہ تریمتیں اپݨے اپݨے گھراں دے کم کار کر کے ٻیر دی چھاں تیں کچہری ٻدھی بیٹھن۔

اڑی تیڈا پائے تیڈے نال الویندا کیوں نئیں؟ میراں ثمیہ کولو پُچھے

ثمیہ: الویندا تاں حے ٻس الویندا اوں ویلھے حے جیرلھے دل آکھس۔۔

میراں: وت وی الویندا تاں حے!!!میڈا تاں کُٹیندا وی حے۔۔

ثمیہ: اڑی میڈا دل وی ڈاڈھا آھدے جو میڈا پائے میکوں کُٹے ہا۔۔۔

میراں: کیوں؟؟

ثمیہ: کُٹ گھنے ہا پر الواوے تاں روح نال ہا۔

میراں: جڈاں کُٹ کھاسیں ول پتا لڳسی۔۔

ثمیہ: اڑی میں ڈو چار واری چاٹاں جھلیاں وی ہن میکوں تاں ڈاڈھا سکون ملے۔۔

میراں: ہا تیڈا پائے سوھݨا تاں حے تیکوں بھاندا وی حے میڈا تاں مویا ایویں اڑیل جیہاں حے تے ۔۔۔۔۔

ثمیہ: تے کیا؟ ڳالھ کوں چٻ تے ناں۔۔

میراں: ٻس کجھ ڳالہیں ڈسݨ دیاں نئیں پوندیاں اونھاں کوں اپݨے اندرو دفن کرݨا پوندے

ثمیہ: ایویں اُڈدی اُڈدی ڳالھ ساڈے کنیں سُݨی تاں حے جو تیڈا گھر آلا کہیں کم دا نئیں۔۔

میراں: ٹھڈا ساہ بھر کے آکھے اڑی تیکوں کیویں پتا لڳے؟؟

ثمیہ: جیرلھے گُھلدی حے تاں وت سب کوں لڳدی تاں حے۔۔

مرو کیہاں مِݨ مِݨ لائی بیٹھاں ہاؤ فیظاں بور تھی کے اپݨی انٹری پا ڈتی

میراں: کُجھ نئیں اڑی ٻس ایویں کوئی ساڈیاں آپت دیاں ڳالہیں ہن۔۔

فیظاں: پتہ ہیوے سجاں تے نسیم آپت اچ رلداں پئین ۔۔

ثمیہ: ہا سُݨا اساں وی حے ۔۔

فیظاں: ہا سجاں آھدی حے میڈا پُتر پڑھدا پائے او ہیک ڈو سال تئیں پڑھ ویسی ول میں تیڈی دھی کوں اپݨی نونھ بݨا گھنساں۔

ثمیہ: اوندا چھوہر منیسی؟

فیظاں: ہا کیوں نہ منیسی جتھاں پیو ما آکھسن ظاہر حے رشتہ تاں اوتھائیں تھیسی۔۔۔

ثمیہ: چھوہر تاں ان پڑھ حے تے اوندی عمراں وی اتنا کائینی بس تیرہ چوڈا سال دی مسیں ہوسی۔۔

فیظاں: پندرہ سولاں سال دی عمراں اچ دھیریں دی شادی کر چھوڑو تاں چنڳاں حے نہ تاں۔۔

ثمیہ: نہ تاں او بُڈھڑاں تھی ویندن۔۔؟؟

ساریاں تریمتیں ہیک ڈوجھے دو ڈیکھ کے کھل پیاں۔۔

فیظاں: ہا بُڈھڑیا وی تھی ویندن تے بیاں وی بہوں ساریاں ڳالہیں ہوندن ۔۔

ثمیہ: سجاں دا پُتر پھوتی بہوں حے دیہات اچ پینٹ شرٹ پاتی ودا راہندے او نسیم دی ان پڑھ دھی نال کیویں راہسی۔۔ساڈے جوان ہن وی ان پڑھ اے جیویں ساڈے نال سلوک کریندن ۔۔۔اللہ معافی۔۔ساکوں تاں گڈھیں سمجھیندن۔۔

فیظاں: مریں آوتری او چھوہر پڑھا لکھا حے او ساڈیں جوانیں آلی کار نہ ہوسی ۔۔او کجھ شعور پکڑ ڳیا ہوسی۔۔

ثمیہ: اے پڑھے لکھے وڈے ڳنڈھ کپ ہوندن انہیں دا تیکوں پتا نئیں انہیں دی ساڈے جہیں تریمتیں تیں تک نئیں پوندی اے شہر آلیاں ڳولیندن جیرھیاں انہیں آلی کار پھوتی ہوون۔۔

فیظاں: تریمت تکڑی ہووے تاں جوان ہل نئیں سڳدا۔۔

ایں گالھ تیں ساریں زور دا ٹھکارا مارے۔۔!

ثمیہ۔ فیظاں تریمت تکڑی کیویں تھیوے؟ او تاں اپݨے پائے دی مرضی مطابق رڑدھی رہ ویندی ھے۔

فیظاں۔ اوئے مریں تریمت تڈ شڈ پکاوے تاں جوان ہتھیں آ ویندے ۔

ثمیہ۔ مُکالہ میں کئی واری تڈیجݨ دی کوشد کیتی ھے میکوں تاں بھیڈ آلی کار پکڑ کے اپݨا کم ٹپیندا ویندا تھیندے۔ بھا لڳس سر کوں نہ موڈ ڈیہدے تاں نہ ہی کوئی وقت ویلھا۔ کاوڑ کہیں بائے دی تے مردی میڈے اُتیں ھے۔ میں تاں کک تھائی پائی ہاں ۔

میراں. اساں سِکدیاں ہیں توں کک تھائی پائیں۔ توں رڃ کوں ٹوٹیاں پائی مریندیں۔

ثمیہ۔ تیڈا جوان تاں سارا ڈیہنہ ہوٹل تیں پیا راہندے تے بٹیرا مُٹھ اچ پاتی رکھدے۔ اوندے جذبات بٹیرا چٹ کر گئے۔

فیظاں۔ سارا چکر بٹیرے دا ھے۔ کہیں دا بٹیرا بولیندے تے تپل باز ہوندے، جیرھا بٹیرا جتنا چنگا بھڑدے اوندی اُتنا مانگ ہوندی ھے مرو شالا۔

( وت ساریاں تریمتیں کھل دا ٹھکارا ماریا تے فیظاں کوں معنی خیز اکھیں نال ڈٹھیا).

زہراں۔ اچھا میڈے جوان جڈاں دا ہونڈا گھدے میکوں بُھل ڳئے۔ ہُݨ تاں نیڑے نئیں لگدا۔ پتہ نئیں ہونڈے اچ کیا بلا ھے۔۔!!

بھارو۔ میڈا پائے آہدا پیا ہا ہونڈا سوھݨے چھوہریں کوں بہوں بھاندے تے شوقین بندے ہونڈا چا گھندن۔

زہراں۔ بھا لگے اینجھے شوق کوں۔ جیرھے تریمتیں دے سرور کوں کھا ویندن۔ ہنڈا گھن کے، ولیں آلی شلوار پاکے، مُچھیں کوں پک ڈے کے، رتی چپلی پالش کر کے، گولڈ لیف دی ڈبی کھیسے اچ پا کے ڈیں بدھی ودے راہندن۔ گھر دی تریمت بنجر تھی مر ویندی ھے تے اے وڈے جوان بݨے ودے راہندن۔ بھاڑ وچ ونجے اینجھی وڈائی۔

بھارو۔ توں جو ختم ہیویں۔ جوان تاں پچھیں ایڈیں اوڈیں منہ مریسی۔

زہراں۔ اڑی میکوں ڈس میں کیا کراں ؟؟

بھارو۔ ہُݨ سوائے صبر شُکُر دے کُجھ نیوہیں کر سگدی۔ تیڈا جوان تیڈے ہتھوں نکل گئے۔ اساں تریمتیں وی تاں اللہ سئیں دیاں ڳویں ہوندیاں ہیں. نہ ٹائم تیں دھاندیاں ہیں، نہ سیند سُرماں کریندیاں ہیں تے نہ ہی پاکی چیندیاں ہیں. پچھیں جوانیں کوں خار تاں آوݨی ھے۔

زہراں۔ مرن اوترے جوان وی ٹائم تیں کوئی شے گھن ڈیون تاں۔ اساں کڈیں مروں۔ گھر دے کم کار، بالیں دی ڈیکھ بھال ، مال ڈنگریں دا گھا پٹھا ساڈی زندگی تاں ہر ویلھے مصیبت اچ گُزردی ھے۔

فیظاں۔ ہا تیڈی زندگی سروں کوئی بہوں عذاب اچ ھے، اساں ساریاں ایویں کریندیاں ہیں۔ اے ساڈی ڈیوٹی ھے.

زہراں۔ بھا لگے اینجھی ڈیوٹی آلی زندگی کوں۔

فیظاں۔ اینجھی آوکھی ہیویں تاں کہیں نال اکھ مٹکا چا کر۔ او میرو تے صدیق رنڈڑ ہن ۔ او ساریاں ڈیہنہ ایں آس امید اچ ملخ تیں ودے راہندن جو متاں کوئی شکار لگ پووے۔

زہراں۔ بھا لیندی آں میں اُنہیں دے سر کوں۔ ہیک چُندھا ھے تے ڈوجھا مُچھیں تیں کالا پتھر لا کے جوان بنیا ودے ۔ اے ڈوہیں ختم ہن انہیں آؤ کُجھ وی نئیں بݨدا۔

فیظاں۔ نہ وائے مریں۔ صدیق تاں تکڑا ھے۔

زہراں۔ میں بھا لیندی ہاں گندا چُندھا۔

فیظاں۔ پچھیں بھوگ اپݨے بھوگ ہنیں۔