رفعت عباس
۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔
ایں ایوارڈ کیتے سرائیکی ایریا سٹݙی سنٹر تے ’پارت‘ دا شکر گزار ہاں۔ایہ ایوارڈ میݙی اپݨی زبان تے وسوں وچوں نسرے۔ایہ انہاں لوکیں دی طرفوں پزیرائی ہے جنہاں کیتے میں لکھیے،جنہاں کیتے الویاں۔
میں سمجھداں شاعری ہر بندے دے کولوں تھی کے لنگھدی ہے یا آکھو ہر بندہ شاعری دے نیڑوں تھی کے لنگھدے۔اج توں ٻہوں پہلے پنج ست سال دی عمراں وچ میں شاعری کوں پہلی وار ݙِٹھا ہا۔ ایہ دریا چنانہہ دی لاہندی مݨ دے ہک ریلوے ٹیشن ’چناب ویسٹ بنک‘ دے ہک ریلوے ڈاک بنگے وچ پٹونیا البا دے پھل تیں ہک زرد ٹروپیکل پوپٹ دی شکل وچ ٻیٹھی ہئی۔میݙا پیو ریلوے ملازم ہا تے ایں ڈاک بنگے دے نال ساڈا گھر ہا۔ݙوجھی پھیریں ایہ میکوں اپݨے گھر دے سامݨے پپل دے نویں گلابی پَتریں وچ نظری۔میں ایہ تاں نئیں آکھ سگدا جو شاعری تے میݙا ٻلپݨ کٹھے گزریا پر ایہ ضرور آکھ سگدا جو ساݙی جوانی کٹھے گزری تے ہݨ ٻڈھیپا وی کٹھے پیا لنگھدے۔
ایں سٹھ سال توں اڳونہی عمر وچ اساں ݙوہیں کٹھے کہیں کیفے وچ کافی پی سڳدے ہیں،کہیں دوست کوں ملݨ کہیں ڳلی وچ ونڄ سڳدے ہیں،نویں موسم وچ کپڑیاں دے رنگ تیں ٹَھیہ سڳدے ہیں،ملتانوں کارونجھر تئیں پندھراں سو کلو میٹر دا پندھ کر سگدے ہیں،نویاں جاہیں ݙیکھ تے نویں دوست بنا سڳدے ہیں،بارش بݨا تے بارش دیاں لاریاں اَݨ بارشے شہریں تئیں بھجوا سڳدے ہیں۔
ایں شاعری پہلے پہلے میݙے کیتے ایں وسوں دے سانجھے خاب تے سانجھی خود کلامی دا در کھولیا۔اساں ݙوہیں ملتان دیاں ڳلیاں وچ ٹردے تے بیت بݨیندے ہاسے۔اج ایہ شاعری میݙے کیتے ایں قدیمی شہر وچوں پورے جہان تئیں الواوݨ دا وسیلہ ہے۔اج ایہ شاعری میݙے کیتے اپݨی وسوں وچوں کل عالم نال مکالمے دی جاہ ہے۔سبھ قومیں دا آدر ہے۔حملہ آوریں دیاں قبراں کیتے وی پھل ہن جو ساڈی دھرتی وچ ستے پن۔
قوماں اپنے پندھ وچ اوکھے ویلے توں گزدن۔ہک ویلا آندے جیندی جاگدی وسوں اپنے،کلہیپے،مونجھ تے رومان دے پاتال وچ لیہ ویندی ہے۔قوماں اپݨی تاریخ،تہذیب تے قدامت کوں رومینٹیسائز کرن لڳ پوندن۔اپنے شہریں تے دریاویں اڳوں دنیا دے شہر تے دریا پھوگ تھی ویندن۔اپنے مور اگوں قطب جنوبی دا پینگوئین اوپرا لگدے۔اپݨے ݙکھ اڳوں افریقہ دے لوگیں دی غلامی تے بکھ پروبھری جاپدی ہے۔
میڈے نال شاعری ایں پاتال وچوں باہر نکلݨ دا ساتھ ہے۔اپنی وسوں نال رل کے ہمسایہ تے پروبھریاں وسدیاں قوماں تئیں سانجھی دید ہے۔میکوں پبلو نرودا،لورکا،ناظم حکمت یا محمود درویش دی شاعری یا وسوں وی اونویں چنگی لگدی ہے جینویں سرائیکی شاعر تے سرائیکی وسوں۔میڈے کیتے شاہ لطیف،رحمان بابا،شاہ حسین،سچل سرمست،جام درک تے مست توکلی وی اتنے ہی مہان ہِن جتنے خواجہ فرید تے مولوی لطف علی۔
شاعر ہمیشہ جنگ روکݨ تے روٹی دی برابر ونڈ کیتے آندے۔اج دی سرائیکی شاعری کل عالم دے لوکیں کیتے محبت تے انہاں دی میز کیتے تازہ ڈھوڈا ہے۔
رفعت عباس
18 نومبر 2020
اے وی پڑھو
اشولال: دل سے نکل کر دلوں میں بسنے کا ملکہ رکھنے والی شاعری کے خالق
ملتان کا بازارِ حسن: ایک بھولا بسرا منظر نامہ||سجاد جہانیہ
اسلم انصاری :ہک ہمہ دان عالم تے شاعر||رانا محبوب اختر