کافی کیف دی شئے اے||اشولال فقیر

کیف دی ایں کیفیت پچھلے ترائے چار سو سال توں سندھ وادی دی جو وی کایا کلپ کیتی ہووے ہک گالھ اول اے جو کافی سندھ وادی دی ثقافتی گروتھ اِچ گُرو دی حیثیت رکھدی اے ۔ وید انت دے تسلسل اِچ تہذیب دے عمل کوں اگونہاں کرن اِچ جیڑھا تصوف وجود اِچ اَئے کافی اوندا ہک لازمی حصہ اے۔

تمدن دی بے مہابا اُساری اگوں ‘ صحت دا سوال اَج وی منڈھلا سوال اے جو مہذب کون اے؟ ہک پاسوں بُلھے شاہ دی کافی بادشاہ دے تنخواہ دار مُلاں نال بھڑدی پئی اے تاں ڈوجھے پاسوں ایہا کافی عوام دی روحانی تربیت سانگے ‘ مقامی لوک دانش اَتے میوزک دی روایت کوں سنبھالی آندی اے بھلکہ بذات خود ہک ٹھاٹھ دی شکل اختیار کر گئی اے۔

کافی اُوں تھیم دا حصہ اے جیکوں تصوف اِچ تَل وطنیت آہدن ‘ جیڑھی لافانی اَتے آفاقی اے۔اے بھانویں کبیر دے ہنسے ہوون ‘ بھانویں خواجہ غلام فرید دی کافی ۔ انہاں دی ذمہ واری وچ اُنپشد دے درج ذیل مسائل کوں حل کرن ضروری اے مثال طور

(1) روح لافانی اے

(2) لافانی ایشور اے

(3) ایشور رگ رگ وچ گن گن وچ موجود اے۔

عربی ‘ فارسی اِچوں سنسکرت راہیں مقامیت وَل کافی دا اے دھیان اصل اِچ ویدایت دا اِی احیاءاے جو ایشور وانگوں روح لافانی اے ۔ اَتے ایہو منصور حلاج دا درس اے ۔ ”لافانیت“ دا ادراک لارڈ بدھ دے لفظاں اِچ ڈکھ اِچ نشابر تھیندے اَتے سرائیکی کافی ایندا سبھ توں اُتم خیال ہے جو مونجھ ‘ ڈکھ ‘ درد ‘ وِچھوڑا ‘ کہیں تہذیب راہیں تربیت دا پہلا درس اِن۔

کہیں روایت دا اسلوب توں ہٹ کراہیں اتنی دیر تئیں زندہ رہون اَتے متاثر کرن جوگاہوون وڈی ہک مورت اے۔

کافی کلام دی اے قدرت ”ندی ناں سنجوک“ (ارشاد تونسوی) ‘ چاندی مڑھیے طاق(زبیر احمد)‘ عشق اللہ سئیں جاگیا (رفعت عباس) ‘ پُھل سُرمی دے (عزیز شاہد)‘ کُن توں پہلے (سلیمان سہو)‘ اَنہد(مجید اعوان) اَتے جیون اُتم جوگ (وسمل پنوار ) تئیں اَج وی اونویں بھر پور اَے جیویں خواجہ غلام فرید ‘ شاہ حسین ‘ بلھے شاہ ‘ نور شاہ بخاری دے ویلھے بھر پور ہئی ۔ ولائت شاہ یا پُرجوش دی کافی لکھ گمنام رہی ہووے لیکن جڈاں وی تَل وطنیاں دا ہیرو ذوالفقار علی بھٹو شہید دی شکل اِچ بِڈے ‘ بھنگے یا چِبے کہیں سرکاری منصف اگپوں اے آہدے جو:

درداں دی ماری دِلڑی علیل اے

تاں پُرجوش ہمیشاں ہمیشاں کیتے ولا جی پوندے۔