حکایت: رِگ ویدوں باہر||رفعت عباس

رِگ ویدوں باہر

رِگ وید وچوں جواری, رَتڑی تے اِندر ہک گوٹھ وچ لتھے

جواری گوٹھ وچ کریانے دی ہک ہِٹی پاتی ‘ شہروں اوہ سامان چاوے ادھار وچ ویچے پر ہَٹی اوندی پَھل پئی ‘ آݙت اوہ چُھٹی کرے جوا کھیڈے ‘ اوہ ہَرے بھانویں جیتے بخت اونکوں لڳ ڳیا ‘ اوں ذال کوں وی رِگ ویدوں سݙوا اپݨے کول گِھدا تے چنگا ویلا گزریا

رَتڑی ہک شاعر نال پَرنیجی ‘ شاعر ہک پُراݨے شہر وچ مشہور پیا تھیندا ہا ‘ اوں رتڑی دیاں حکایتاں لکھیاں ‘ ہک جنگل دی حکایت وچ اوہ ݙوہیں دھمی تئیں جاگے دریا تاݨیں پڄے تے ٻیڑی وچ واپس آئے ‘ اوں رتڑی کیتے شیشہ کنگھی تے سُرخی گِھدی ‘ اوں رَتڑی کیتے مُندریاں کپڑے تے کئی رنگیاں گُرگابیاں گِھدیاں

رِگ ویدوں مُنشی رتڑی کوں چٹھی لکھی:

"بہوں مُد تھی گئی ہے تو رگ وید ول آ”

رتڑی ولدا لکھیا:

"میں شاعر نال خوش پئی وسدی ہاں رِگ وید وی خوش وسے”

اِندر وی چار ݙہاڑے گوٹھ اندر گُھمیا تے ولدا رِگ وید وَل ڳیا

۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔

رِگ وید: سندھ وادی وچ لکھیل پہلی کتاب

جواری: رِگ وید دا کردار

رَتڑی: رِگ وید وچ رات دی دیوی

اِندر: رِگ وید دا ہک وڈا دیوتا

(کُنجیاں دا گُچھا)