حکایت مولوی لطف علی||رفعت عباس

ہک ݙینہ مولوی لطف علی خود اپݨی مثنوی ” سیف الملوک ” وچ لتھے ‘ عجائبات دی ہک دنیا توں لنگھدیاں اوہ شہر گلستاں ملک ارم پُج ڳئے ‘ مصر تو لݙ کراہیں سیفل اِتھاہیں پری بدیع البانو کٹھے امر حیاتی پیا گزریندا ہا

شاعر کوں ݙیکھ تے ݙوہیں ٻہوں خوش تھئے۔

” تیں ساکوں ہمیشگی چا بخشی ہے , تیں ساکوں ابدی ایں باغ وچ کٹھا چا کیتا ہے , اڄ اساں امر حیاتی پئے ہنڈیندے ہیں "

اُنہاں کوں ݙیکھ تے شاعر وی ٻہوں خوش تھیا ‘ اوندی شاعری تے شاعری دے محبتی اَمر تھی گئے ہَن ‘ بہوں عجائب پریاں دے ہک باغ وچ اوہ اسمانی نعمتاں پئے ہنڈیدے ہَن ‘ اُنہاں شاعر دی بہوں سیوا کیتی ‘ اونکوں اوندی بݨائی ہوئی دنیا پِھرائی تے آکھیا:

” تیڈے ہَتھوں ہر شے اِتھاں قائم تھئی ہے تو وی اِتھاہیں نال اساڈے ٹِک پو "

مولوی صاحب کِھلے تے آکھیا:

” میں شاعر تے فانی ہک جَنڑا ہاں ‘ واپس مئو مبارک ویساں”

۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔

1)مولوی لطف علی : مہان سرائیکی شاعر مثنوی ” سیف الملوک ” دا لکھاری

2)بدیع البانو تے سیفل : مثنوی دے کردار

3):شہر گلستاں ملک ارم : پری بدیع البانو دا شہر تے ملک

4)مئو مبارک : اوہ گوٹھ جتھاں مولوی لطف علی دا مزار ہے