روہی وچ لہندی پہلی شام (پہلی قسط)۔۔۔غیوربخاری

میں کئی واری چولستان ڳیاں، پر ہر واری میکوں چولستان دے سینے تے سک دی جھمر کھیݙدیاں کئی حیاتیاں اپݨے مخصوص رنگ نال مِلدیاں رہ ڳن،

روھی میݙے روح، جسم، اکھ، دل تے فِکر کوں حیاتی عطا کرݨ والی ہک ایجھی وسوں ھے جیندے سینے تے کھنڈرئیے ریت دے ذرے میکوں سونے توں گھٹ نظر نی آندے،

جیندی ڄال دی چھاں میکوں محبوب دیں زلفیں دی چھاں وانگوں عزیز ھے، جیندے لاݨے، ٻوئی، ٻوٹیاں کرینہہ تے کرینہہ دے کماݨے تے سیاݨے پُھل میکوں غلاب تے چنبیلی توں زیادہ سوہݨے تے قیمتی لڳدن،

روھی دے ٹوبھے، گوپے، مال، جھوکاں اتے جھوکاں کوں آباد رکھݨ والے روہیلے میکوں میݙی حیاتی توں زیادہ عزیز تر لڳدے رہ ڳن، (بھانویں جو خواجہ فریدؒ نال منسوب ایہ ڳالھ اللہ ڄاݨے سچ ھے یا کوڑ، "سندھ صادقاں روھی…….)

پر میں محبوب دی ذات وچ عیب ڳولݨ دی بجائے اوندیاں چنگائیاں تے ڈھیر توجہ کرݨ والا بندہ ہاں، ݙوں ݙینھ پہلے سوہݨے سنگتی، یار، بھِرا سید شہزاد حُسین گیلانی آکھیا جو یار روھی ڄُلدیں تاں میں بغیر سوچیے سمجھیے آکھیم جو ڄُلو ڄُلدے پے ہیئں،

اتے اچݨ چیت اساں ڈھوری چیک پوسٹ توں اڳوں پنج کوٹ تے عاقی والے ٹوبھے ݙے روانہ تھی پیوسے، میݙا ایہ پہلا روھی دا پندھ ہا جیڑھا میں. اپݨے چھڑے ہک سنگتی نال کریندا پیا ہم،

ایں توں پہلے ہمیشہ روھی یاریں دی چھاں اچ ویندا رہ ڳیاں، بھانویں جو ایہ کلہیپا شدت نال محسوس تھیندا رہ ڳئے، پر ایندے باوجود ایں پندھ اچ جیڑھا تنہائی میکوں لطف بخشیے او میکوں ہمیشہ یاد راہسے

(جاری ھے)