حکایت :مولوی لطف علی۔۔۔||رفعت عباس

ہک ݙینہ مولوی لطف علی خود اپݨی مثنوی”سیف الملوک” وچ لتھا۔عجائبات دی ہک دنیا توں لنگھدیاں اوہ شہر گلستاں ملک ارم پُجیا۔مصر تو لݙ کراہیں سیفل الملوک وی اِتھاہیں پری بدیع البانو کٹھے امر حیاتی پیا گزریندا ہا۔

شاعر کوں ڈیکھ تے ݙوہیں ٻہوں خوش تھئے”تیں ساکوں ہمیشگی دان کیتی ہے۔تیں ساکوں ایں ابدی باغ وچ کٹھا کیتا ہے۔اڄ اساں امر جیون پئے ہنݙیندے ہیں۔”اُنہاں کوں خوش ݙیکھ کے مولوی لطف علی وی خوش تھیا جو اوندی شاعری وچوں ڈو محبتی بے انت نعمتاں تانڑیں پجیے ہَن۔سیف الملوک تے بدیع البانو شاعر کوں ٻہوں آدر ڈتا۔اونکوں اوندی بݨائی ہوئی دنیا پِھرائی تے آکھیا۔”ایہ ساری تیڈی اپنی ٹھہائی ہوئی دنیا ہے تو وی اِتھاہیں نال اساݙے ٹِک پو "

مولوی صاحب کِھلیا تے آکھیا۔”میں شاعر تے فانی ہک جَݨا ہاں۔واپس مئو مبارک ویساں۔”

کنجیاں دا گچھا : حکایتاں

۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔

1)مولوی لطف علی : مہان سرائیکی شاعر مثنوی ” سیف الملوک ” دا لکھاری

2)بدیع البانو تے سیفل الملوک : مثنوی دے کردار

3):شہر گلستاں ملک ارم : پری بدیع البانو دا شہر تے ملک

4)مئو مبارک : اوہ گوٹھ جتھاں مولوی لطف علی دا مزار ہے