افسانہ،، مَن مِٹھڑا۔۔۔||فہیم قیصرانی

سُکھاں سرنیھ ہیٹھ پُوتِرے ݙولے پوسائی تݙی بیٹھی سندھیندی ھئی چھاں کنڑوا کر تیں حویلی کوں کنڈ کر گئی پر اجاں تݙی دیاں پوریاں ڈو پَاتاں راہندیاں ہن سُکھاں کوڑیج اوچی جہیں آواز وچ ٻولی

،،وئے مرے اوتری جیوݨی پتہ نہیں کیݙے مر گئی ھیے ھک پات ولا ݙیوئے ھا،،

جیوݨی گوڈیل تیں چڑھ سرینھ دیاں لڑیاں پیچھوں لُک چاچے ملازم ہونݨیں کوں ڈیکھ مُسکدی کھڑی ہئی کیوں جو اوندے چاچا، چاچی ،سوتر، پورے ݙو سالاں بعد گھر چُھٹیاں تیں آئے ودے ہن،

سرینھ دے ساوئے کچوچ لڑیں تیں کاواں دے ٹولے ککڑ دی بھاجی چڑی مُشک تیں کٹھے تھی کاں کاں لائی اوڈاری بیٹھی مریندے ہن تیں ایہو منظر جیوݨی دے سوتر دل آویز کوں رج من بھاوݨا پیا لگدا ھا کیوں جو شہر دے شور شرابے تیں سکول ٹیوشن توں او عق کک تھیا ودا ھا

دل آویز ایہو منظر ݙہدا محظوظ بیٹھا تھیندا ھا اوکوں سرینھ دے لڑیاں پیچھوں جیوݨی ݙیسی تاں ہوکا مار آکھیس

"امی امی اوڈے ڈیکھ جیوݨی لڑیاں پیچھوں لوکی چیغم بیٹھی کھاندی ہے”

جیونڑی گوڈیل توں ہنگالی لڑی تیں چڑھ اوچا ہتھ کر آکھیا "سوتر ایے چیغم نہیں چیڑھ ہے میں تیڈے واسطے باہوں بلا کٹھی کیتی پئی ھاں”

ملازم حسین ایہو سبھ ڈیکھ سنڑ تیں کھل دا ھک وڈا ٹھاکا مار آکھیا ” دل آویز دی ماء ساڈے بال اجاں اویں بال ہی ودن ڈیکھ انہاں دیاں گالھیں سݨ”

بیگم پروین ہلکا جھیا ہس بولی "جی ھا دل آویز دا ابو ایے انہیں دی مزاق ہے نتاں ہݨ نکے تاں نی۔۔۔۔۔۔۔۔،”

ہر واری دی کار جیوݨی ایں واری وی روح دیاں بیریں سُکا سانبھی پئی تیں وستی دے مٹھیں خجیں دی پینڈ وی لوݨی کیتی اوندی دید وچ نانی دے بند دے لسوڑے نال پیلہوں ݙیہلیں دے چنگیں وݨ وی ہن

اوندا من مٹھڑا کوئی نِسری شنگری دا پتھریٹا روڑا جھیاں ھا جو بھنیجݨ نال پہلے توں ودھ مٹھڑا تھی ویندا ھا اوندے سانگے سانبھیے ہر تحفے تحائف کوں ہر ہمیشہ دی کار دل آویز منہ لیندا کھاندا تے بھوکیندا گیا او وستی دے نیگراں دا موہر اگوان ہوندا ہا تے من مرضی دا مالک جیویں دل آکھیس ھا اویں کریندا ھا

احساس محبت دے سچل جزبیں نال سیکڑیاں دیداں تیں اوں کڈاھیں اکھ ناں جھلی ناں پیار محبت نال سیترے پھولیں آلے رومال وچ سوکڑیاں بیریں دا ادر کیتا او ممی ڈیڈی بال تیں اوچھک مریندا ھا

چھٹیاں دا ہر ھک ڈینھ ہنجہوں دے کئی پاند پُسا ورقا بݨ بݨ پتریندا گیا جیوݨی دے دل دی گالھ رِوی بھریں تھوڑیں تیں آ تیں اٹکل تھی کھڑی ھئی،

او ایں واری دل آویز دا ہتھ نپ ڈھیر گالھیں کرݨ چاہندی ہئی جیوݨی اپݨے جیوݨ نال بےانت محبتیں دے تندیر بدھی کہیں کلھے ویلھے دی تاڑ اچ ہئی پر او ویلھا چھیکڑی رات دے اوں ویلھے لبھیا جیہرے ویلھے تاریں دیاں مونیاں مُک سوتیاں ہن تیں ترنگڑ تاریں دی تانڑی اڈی کھڑا ھا دل آویز گھر توں کجھ فاصلے تیں سندھڑو سائیں دیاں ساونڑیاں راتیں دے مست شباب کھڑا ݙیہدا ھا اوندے مونڈھے تیں ملوک ہتھیں بوسہ ان ݙتا،

دل آویز دہل گیا تیں آکھیوس

"جیوݨی توں ایتھ کیا کرنڑ آیں تیکوں کیں ڈیسے جو میں بھیک تیں ڳیا بیٹھاں۔۔۔۔۔۔۔۔۔؟؟”

جیوݨی ایے تروڑ لہجہ سنڑ تیں ترٹ گئی پر حوصلہ نہیں ہری”

دل آویز میں ڄاݨ دی ھاں تیڈے معیار مطابق نمی توں وڈے لوکیں دا بال تیں میں روہلیں دی دھی ہاں پر ہکے پیو ڈاڈے دی اولاد ھیں لوک میڈی منگ لو ابے کیں آندے کھڑیں توں جاݨ دا تاں ھیویں میں۔۔۔۔۔۔۔۔؟،،

دل آویز ایے سنڑ تیں سڑ اکھیا

"بس جیوݨی بس مزید میں ھک لفظ نمی سنڑڑ چاھندا پلیز میکوں کلھا چھوڑ ڈیے”

جیوݨی بوچھݨ دے پاند نال ہنجھوں اوگھ پیچھوں تیں ہٹی تاں اوکوں اپنڑے نال نال کل کائنات بَلکدی ڈسدی ھئی کتنے ملوک سیکلیں نما مورکنڑے ارمان ھیں جنہیں کوں کہیں کتنے لطف وچ لتاڑ چھوڑیا ھا۔۔،،،

سویرے ملاں بانگ ڈتی تاں دل آویز ماں پیو رلے وسیب چھوڑ ول پردیس تیاری کیتی وسیب ویہڑے دے سبھے رنگیں سمیت جیوݨی دے کئی ادر سمیٹ کیں او ایتھوں ٹر گیاں ایں توں ھک سال بعد جیوݨی وی اپݨے کملے بھرا دے وٹے وچ ادھیڑ عمر جݨے کوں پرنیج تھل ونج بیٹھی۔۔۔۔۔۔۔۔،

پورے ڈو سالیں بعد دل آویز وطن تیں ول ولیا تاں

ایں واری اوکوں سرینھ دے لڑیاں پیچھوں مُسکارے مریندی کوئی کملی مُورت نی ݙیسی ناں کہیں پینڈ لوݨی کر کھوائی پھولیں آلے رومال وچ سوکڑے بیر کہیں ادر وچ پیش نہیں کیتے ناں کہیں بنی دے بند پھیرا پیلہوں ݙیلھے چُنڑ کھوائے شیت کہ ایے پہلی واری ھئی جو دل آویز کئی چوسیلیں کھاونڑیں سمیت مَن مِٹھڑے سچل محبوب مُسکاریں کوں رج یاد کریندا رھیا۔