اپار۔۔۔||رفعت عباس

اپار

دوست قابل جعفری دی سگندھ وتی شاعری دا پہلا "مہاندارا” ڈھکیا۔شاعری پڑھدیاں تل وطنیاں دی گالھ کرن دی حکمت تے شعری دلیل اپنڑی وسوں تے ما بولی دے پک وچ ودھارا کیتے۔مقامی بندی اج وی اپنی دھرتی کوں اپنے سوبھ وچوں ڈیکھن جوگا ہے۔اوہ اج وی آٹے دی چڑی وانگوں بیت بنیندے جیڑھی ڈوجھے جنے دے مونڈھے تئیں پندھ کریندی ہے۔اوہ اج وی کانے دے گھوڑے ٹھہیندے جیڑھے سورمیاں کوں لڈ کے کہیں یدھ کانڑ نئیں اڈدے بھل اپنے سنگھار وچ نچدن۔اساں تل وطنیاں دی شاعری رامائن تے

مہا بھارت دے بعد دا ویلا ہے۔قابل جعفری دی شاعری جیونڑ دے پڑ اتے رل جیونڑ دا راس رچیندی ہے۔اوندی شاعری وچ مقامی بندہ اپنڑے رب کوں گول گھندے۔اوہ رب جیڑھا اوندا اپنا ہے تے اوندی رکھ کریندے۔

ہو ہو جپیا اللہ میاں لبھیا

ایہ ہو ہو جپنڑ کہیں دھرم وچوں نئیں کہیں کھیڈ وچوں جاپدے۔جینویں گلی وچ بال پئے کھیڈدے ہوون۔

ہو ہو جپیا اللہ میں لبھیا

ایہا رب کوں گولنڑ تے بیت بناونڑ دی مقامی سرت ہے۔ایہا نویں جانڑ وندی ہے جیڑھی "ساری رات کھیڈنڑ نہ تھیا "وچوں بالیں وانگوں گلی گلی وچ کھیڈن دی اجوکی کلا ہے۔سکھ دی گالھ ایہا ہے جو قابل شاعری دی روایت وچوں نویں گالھ کرنڑ دی کلا دا جانو ہے۔

پیرس وچ ساڈے دوست توقیر رضا کوں ایہ کتاب ٹھہاونڑ تے چھپواونڑ تیں لکھ ودھائیاں۔

ایہ کتاب ساڈے دوست امجد سلیم منہاس سانجھ لہور واروں بہوں سوہنی کر کے چھاپی ہے۔