حکایت:موت ہک مثنوی ہے||رفعت عباس

موت ہک مثنوی ہے

"موت ہک مثنوی ہے جتھاں لوک لگے ویندے ہن۔جینویں تساں اپنے گلی بزاریں وچوں ہنڈدے ہنڈاندے لطف علی دے قصے وچ پہ ونجوں۔

اگوں موت دے نوں سو بیڑے تے سمندر دیاں چھلاں ہن۔اگوں جنگل تے گورکھ پکھی ہن۔اگوں بھل بھلاندریاں دے بئے پاسوں شہر گلستاں ملک ارم ہے۔ایں پندھ وچ ہمیش تساں سیفل یا بدیع البانو ہوندے ہو۔ایں قصے وچ بھانویں جتنا بھو ہووے ڈر ہووے پر لطف علی دی قصہ گوئی کم تہاڈے آندی ہے۔لطف علی بندے دی سیت کوں جاندے تے ملاپ دی شاند ڈیندے۔”

اوہ گالھ کریندیاں مسکیا جو موت کوں لطف علی دے قصے وچوں سمجھیا ونج سگدا ہے۔