حکایت:شکار نامہ||رفعت عباس

اوہ ترے جنڑے شکار دی پراݨی ہک کتاب وچ لتھے۔ کتاب وچ ورقہ در ورقہ شکاریاں تے شکار دیاں تصویراں ہَن۔ کُونڈیاں،ڳاریاں تے ڄالاں دیاں چھاپاں ہَن۔شکار دا زمانہ تے مچھیاں پکھیاں زناوراں دا ویورا ہئی۔کاتیاں دیاں لکڑ پتھر تے سونے چاندی دیاں مُٹھاں ہَن۔شکار دا موسم تے ݙا ہئی۔ شکار دے تمغے تے ڳاہنڑے ہَن۔تُک بنداں دے تُک جنہاں ماہر شکاریاں دے گُر لکھے۔شکار دے منتر تے پتھر دی سلیٹاں تے شکار دے چتر ہن۔

اوہ تریہے اِتھاں آپو واݨے شہریں توں آئے ہَن۔اُنہاں کوں ڈسایا گیا ایں شہر دی ہک لائبریری وچ اوہ کتاباں ہِن جِنہاں اندر اوہ پیہہ سڳدن۔کتاب دیاں اوہ ڳلیاں بزاراں چوک محلیاں اندر گُھم سگدن۔اِنہاں کتاباں دی کہیں وی واہر وچ رَل سگدن۔اُنہاں وچ ہک ریلوے ملازم،ݙوجھا صوفیا دیاں پوتھیاں کٹھیاں کرنڑ والا تے تریجھا ہک شاعر ہا۔اوہ تریہے کہیں دھیان وچ شکار دی ہک لکھت وچ لَیہہ ڳئے۔ایہ لمبی ہک سَیل ہئی تے واپس اوہ وَلیے تاں اُنہاں کوں کتاب دا ہک چھیکڑی جملہ یاد ہا۔

"تساں کہیں وی شکار پچھوں شیشہ نی ڈیکھنڑاں جو شکاریاں دیاں ہکے سویاں بوتھیاں ہوندن”