روھی اچ ݙوجھی تےالوداعی شام( قسط9)۔۔۔غیوربخاری

اساں جیلے واپس اسلم بوہڑ تے ملک مِٹھو ہوراں دے ٹوبھے تے ولیوسے تاں ڈھیر سارے روھی دے سڄݨ شہزاد سیئں کوں چدھاروں ویڑھی پئے ہن، سنگت دی کچاہری اچ اساں وی سلام کریندیں ہوئیں سانجھے تھی ڳیوسے، پتہ ایہ لڳا جو اڄ مہمانیں دی میزبانی ملک بھوری بھیݙ کوہ تے کریندا پئے اتے اسلم بوہڑ سیئں آکھیا مرشد اڄ کھیر وی ڳاں دی بجائے اساں تہاکوں بھیݙ دا پیش کریسوں، میݙی حیاتی دا ایہ پہلا تجربہ ہا جو میں بھیݙ دا کھیر پیواں ہا اتے گوشت وی کھانواں ہا، جیویں ہر انسان دے چیتے اچ سئے سوال اُٹھدن اینویں میݙے دماغ اچ وی کئی وسوسے جاڳیے، پر میزبانیں دی محبت دے سامݨے میݙا خاموش راہوݨ ہی مناسب ہا، میں ٹوبھے تے موجود تندیر اچ کھڑے گوپیں ݙو دید ماری تاں سجھ اندھارے وچ چھیکڑی ساہ پیا گھِندا ہا، ایہ لمحہ وی میکوں حیاتی دا خوبصورت ترین محسوس تھیوݨ لڳا تاں میں تکھے تکھے اینکوں وی کیمرے اچ سمیٹݨ دی کیتُم، ڈھلی شام دا منظر اینویں جیویں کہیں شاعر دی غزل دا مطلع اِنھاں گوپیں دی تندیر اچوں سجھ دی سُرخی نال نسردا پئے……

ایہ روھی اچ اساݙی ݙوجھے ݙینھ تھیوݨ والی الوداعی شام ہئی، فجریں نَریں دے منہ گھریں دو تھیوݨے ہن….. روھی جتنی سوہݨی جاہ اُتنا پُر خطر تے ݙیݨ ڈراکلی وی ھے، اِتھاں دل تاں اینویں کریندے ونڄ کے زندگی گزار ݙیویجے پر اڄوکے دور دیاں آسائشاں نال جُڑیے ہوئے اساں لوک کجھ گھنٹیں توں زیادہ دیر ایندے سینے تے پناہ نی گھِن سڳدے، اڄ کل رحیم یار خان وچ تھیوݨ والی کامی شاہ دی وفات بارے وی اینویں سُݨݨ اچ پیا آندے جو او کجھ ݙینھ پہلے چولستان اچ ڳئے ہن تے کہیں شئے دے ݙنگ ونڄݨ دا پتہ نہ لڳݨ تے اُنھاں دے علاج دے باوجود طبیعت نہ سنبھل سڳی اتے اُنھاں کوں موت دا شینھ نڳل ڳیا، ایجھے واقعات بلوچستان دے پتھریلے پہاڑ اتے میدانی علاقہ جات اچ موجود ہک زہریلی مکھی بارے سُݨدے ہاسے روھی چولستان اچ میݙی سنبھل واݨ دے دوران ایہ پہلا واقعہ سامݨے آئے، ایں ڳالھوں وی میکوں چولستان دی محبوب فضا تھوڑی جہیں پریشان کُن نظر آندی پئی ھے……. خیر….. روھی اچ ایہ ݙوجھی شام زندگی دے پُر لطف مناظر کوں کٹھا کرتے میݙے نال سانجھی تھئی ہئی، میں ایندے سحر اچ گُم تھیوݨ چاہندا ہامی جو محفل وچ موجود سڄݨیں کوں اڄ کہیں میݙے بارے ݙس ݙتا ہا جو میں وی ہک شاعر ہاں،، اُتھ کے جیڑھے ویلھے ایہ راز کُھلیا تاں میݙی گُمنامی والی ساری چس واݨ وٹیندی ڳئی، اتے میکوں اینویں لڳا جیویں کہیں میں توں میݙی آزادی کھس گھِدی ہووے، ساری مجلس میں ݙو متوجہ تھئی جو مرشد اساکوں شعر سُݨاؤ…..

میݙے واسطےایہ لمحہ خاصا مشکل ہوندے جݙاں روح دی تار کہیں ٻئی جاہ تے ہووے اتے جسم کوں زورے پِڑ اچ جھمر کھݙاوݨی پئے ونڄے، میں روھی واس سڄݨیں دے احترام اچ کجھ شعر جیڑھے میݙی یاداشت دے خزانے اچ کھنڈریے پُنڈرئیے پئے ہن کٹھے کر سُݨاوݨ دی کوشش کیتُم تاں ݙو غزلاں دے چار چار شعراں دے بعد میݙا حافظہ جواب ݙے ڳیا اتے میں ڳالھ دا رُخ روھی اچ تھیوݨ والے قصے ݙے ٹور ݙتم، اِتی دیر اچ ملک بھوری شام دا کھاݨا چا کرائیں آ ڳیا، بھیڈ دے گوشت اچ جیویں روہیلیں آکھیا ہا کمال دی لذت ہئی، انتہائی سادہ طریقے نال پکے ہوئے کھاݨے وݙا لطف ݙتا، اتے بھیݙ دا ݙُدھا ہویا کھیر وی قصہ گو یاریں دی سنگت دے دوران چس کر ڳیا، جے تہاݙا روھی کݙاہیں ونڄݨ تھیوے تاں اِنھاں ݙوہیں رب دیاں نعمتاں توں ضرور مستفید تھیواہے، ایہ رات ڈھیر ساری دیر روھی واساں نال جاڳدیں گُزری، شہزاد سیئں توں اُنھاں دے بابا سیئں دے کیتے ہوئے قصے سُݨیے ڳئے، اتے ہک روھی واس روہیلا جیندا ناں میݙے ذہن تےموجود کوئنی ڈھلی رات تیئں قصہ کریندا ریہا جیندے قصے دی لوری اچ میکوں نندر آ ڳئی،،