حکایت :اوہ ڳاݙیاں بݨیندا ہا۔۔۔ رفعت عباس

اوہ لوکیں کیتے گاݙیاں بݨیندا ہا ، ما ٻولی دے چَھکڑے ، تَل وطنی ٹور دے پِھیتے ، گلابی کنول دے پُھلیں دے انڄݨ ، مَنتر وچوں ریل دیاں پَٹڑیاں ، اگوں قصیاں دے ٹیشن

ایہ ڳاڈیاں اوہ روز دیاں بݨیندا ہا ، ہزاراں لکھاں کروڑاں اوں ڳاڈیاں بݨایاں تے خلقت دے حوالے کیتیاں ، خلقت اپݨی اپݨی ڳاݙی دے انڄݨ وچ ٻاہوے ، اپݨے اپݨے دھیان دی سِیٹی وَڄاوے ، اپݨی اپݨی ریل دی پٹڑی اتے وَڳ پووے ، اگوں سبھ دا اپݨا اپݨا ٹیشن آوے ، ٹیشناں تے سبھ دے اپݨے اپݨے لوک لہون لوک چڑھن ، کہیں چَھکڑے وچ پریاں ہوون کہیں اندر دِیہ ٻاہون ، رڳ وید وچوں مِتر ساݙے جِنہاں کوں اِندر ‘ راخس دا مندا کݙھیا ڳاݙی اندر چڑھ آون ، قتلام وچ موئے ہوئے وݙکے ساݙے چھکڑیاں اندر پَیہ ونڄن ، ٻال تریمتیں ٻݙھڑے جوان تھاہر در تھاہر ڳاڈی وچ پئے ویندے ہوون ، کہیں کہیں دی ڳاݙی وچ عاشقیں دا زمانہ ولدا ڳوٹھیں توں ڳوٹھ تئیں پُڄ ونڄے ، سبھ اڳوں اڳوں اپݨیاں اپݨیاں پَٹڑیاں وِچھیندے ، ٹیشن اُسریندے ، ڳاݙی پِچھوں ڳاݙی دی کوک بَھریندے پندھ کر ونڄن
اوہ ول نویاں ڳاݙیاں بݨاوے ، چَھکڑیاں دے رنگ ٹَھہاوے ، گلابی کنول دے انڄݨ سِترے

About The Author

ویب ڈیسک

See author's posts