غیوربخاری
۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔۔
ٹوبھے دے پاݨی اچ سجھ لُک چھپا کھیݙݨ شروع کیتی تاں اکھیں سجھ دی روشنی نال ڈھلدی شام دا کجلا پاوݨ شروع کر ݙتا، سجھ کݙاہیں ٹوبھے دے پاݨی اچ بھنوالی مارے تاں کݙاہیں بلند قامت ریت دے ٹٻڑیں اچ لُکݨ پئے ونڄے، میں انھاں بھر پور رنگین مناظر دی چس غلام نبی نال ݙیکھدا ودا ہامی جو میکوں کجھ پروبھرے گوپے نظر آئے،
پرے توں جاہ شاد، آباد تے بارونق نظر آئی، پر اُتھ نہ مال ہا اتے نہ مال کوں چھیڑݨ والے چھیڑو،(جھوک دے سیئں)، کجھ پکھی شام دی ڈھلدی رُت اچ اُنھاں گوپیاں ݙے پندھ کریندے نظر آندے پئے ہن، میں غلام نبی توں پُچھیا جو ایہ کیندی جھوک ھے اتے کیا اِتھاں ہُݨ لوک آباد کوئنی؟ غلام نبی ݙسیا جو ایہ نواز بوہڑ (نازو بوہڑ) ہوریں دی وساخ ھے، او کہیں کم سبب آبادی ڳئے ودن…. اساں اُنھاں جھوکاں دے نیڑے تھیوسے تاں اینویں لڳا جیویں سیئں دی آس اچ ایہ گوپے مونجھے تے ٻُݙھڑے تھی ڳن….
بند گھریں دے در ݙیکھ کے میݙیاں اکھیں توں اڄ وی سانوݨ لہہ پوندے،جاہ وݙی سوہݨی ہئی، دل لڳدا ہا، میں ڈھلدی شام دا باقی ویلھا انھاں جھوکاں تے گزارݨ دا فیصلہ کیتم، جیویں جیویں سجھ ڈھلدیں ڈھلدیں شفق دی سُرخی نال رتّا لال تھیندا ڳیا اونویں اونویں اوں سوہݨی جاہ دے مُکھڑے دا جلال ودھدا ڳیا، کہیں کہیں ویلھے گوپے تے چڑھی کھِپ اُتے سجھ دی رتانجݨ دا رنگ ایں نسرے جو عقل دنگ رہ ونڄے اتے اسمان تے اوندی کھنڈی سُرخی گوپے دے سُݨہپ کوں چار چندر لا چھوڑے…
روھی اچ ایہ میݙی ݙوجھی ݙینہوار ہئی، میں گوپے اتے مال کیتے بݨایاں ڳیاں چھوٹیاں منھیاں(جھونپڑیاں) کوں نیڑے تھی تے ݙہدا ہی ودا ہامی جو لکڑیں دا بݨیا ہویا گوپے نال ہک پلنگ نظر آیا(میں لکڑ دی بݨی ہوئی اوں کھٹڑے نما شئے کوں پلنگ ایں ڳالھوں لکھیم جو اوندے اُتے ٻہہ کے جتنا میں سکون محسوس کیتے او کہیں ڈبل بیڈ تے لڳے ہوئے ریشم دے گدے تے وی نہیں مِلدا) بظاہر او ہک لکڑیں نال کھڑی تھئی کھٹ ہئی جیکوں روہیلے ایں سانگے بݨایا ہا جو کیڑے مُکوڑیں توں محفوظ رہ کے آرام کیتا ونڄ سڳے، میکوں یقین ھے جݙاں مال کوں جھوک تے گھن آ کے روہیلا اوں جاہ تے آرام کریندا ہوسی اونکوں او جاہ مخمل دے بستر توں زیادہ نرم اتے سکون ݙیوݨ والی لڳدی ہوسی، کیوں جو اوندے وچ بناوٹ اتے نفرت ناں دی کئی شئے شامل کائنی، ایں سوہݨے پلنگ کوں ٻُسا ݙیکھ ایندے اُتے ٻہہ کے ہک اپݨا فوٹو بݨوایم (جیڑھا ہُݨ وی میݙی فیس بک تے "پروفائل پیکچر” والی جاہ تے لڳا تہاکوں نظر آندا پیا ہوسی)،
سجھ اِنھاں جھوکاں اُتے جتنے روپ وٹیندا ڳیا، میں او سارے منظراپݨے موبائل کیمرے وچ سنبھیندا آیم، مونجھ ہووݨ دے باوجود جاہیں خوبصورت اتے روݨق والیاں لڳیاں، انھاں وچ زندگی دے کئی لُکیے رازیں دی سُدھ ٻُدھ پاوݨ دی تݨ مریندا ریہم، اکھیں اُڄڑیے گوپے دے سُنڄ اڳواڑ تے تُݨکا مارݨ ڈھیر شروع کیتا اتے سجھ وی ریت دے سینے وچ میکوں الوداع کریندیں ہوئیں لتھا تاں ولدا میں غلام نبی نال وسدی وساخ والے پاسے ٹُر پیّم…..
(جاری ھے)
یہ بھی پڑھیے
”کوئی خواب میکوں اُدھارا نہ ݙیویں“ (وسیب یاترا :12)||سعید خاور
”بدن دی بھوئیں تے مُونجھ دا متام“ (وسیب یاترا :11)||سعید خاور
””سندھو سکرات وِچ اے“ (وسیب یاترا :10)||سعید خاور